Ergens op vakantie medio 70ger jaren op Mallorca bezoeken we
onderaardse grotten. Pa, ma
en zoonlief van 5 jaar dus. We betreden in een groot onderaards gewelf een amphietheater en
de gids verzoekt de bezoekers plaats te nemen op de banken. Het podium bestaat uit twee spelonken en
een riviertje wat zachtjes kabbelt van de ene spelonk naar de andere. Het
spaarzame licht dimt, het wordt aardedonker en de voorstelling begint. Een
met een lampion verlicht klein bootje verschijnt vanuit de spelonken, geruisloos
voortgedreven door een roeier die geen spatje water maakt met zijn roeispanen. Op
het bootje tevens een
harmoniumspeler en een cellist. Zij zetten zacht het Solveig's lied van
Edvard Grieg in. Onder het publiek kan je een speld horen vallen en mijn zoon
fluistert zwaar onder de indruk: "zijn we nu in de hemel?"
Het Solveig's lied kent een gezongen versie en werd gebracht tijdens zijn begrafenismis.
Bij het uitzoeken van muziek voor de begrafenis besloot ik ook voor dit
lied en voor de eerste keer in mijn leven kwam me de
(Duitse) tekst ervan onder ogen.
Deze tekst en de link naar de uitspraak van mijn zoon in die grotten doen mijn
hart iedere keer weer ineenkrimpen als ik het Solveig's lied hoor.
Lees onderstaand de Engelse en Duitse versie van het eerste en met name het tweede couplet van de Solveig's tekst:
The winter may pass and the spring disappear The summer too will vanish and then the year But this I know for certain: you'll come back again And even as I promised you'll find me waiting then God help you when wand'ring your way all alone God grant to you his strength as you'll kneel at his throne If you are in heaven now waiting for me And we shall meet again love and never parted be |
Der Winter mag scheiden, der Frühling vergehn der Sommer mag verwelken, das Jahr verwehn du kehrest mir zurücke, gewiß, du wirst mein ich hab es versprochen, ich harre treulich dein Gott helfe dir, wenn du die Sonne noch siehst Gott segne dich, wenn du zu Füßen ihm kniest Ich will deiner harren, bis du mir nah, und harrest du dort oben, so treffen wir uns da!
|
Ik schreef deze bladzijde op vrijdag 13
december 2002. (vrijdag de dertiende) Mijn zoon stierf als enig kind op vrijdag
de dertiende december 1985. En weet je wat? Het getal 13 inclusief vrijdag de
dertiende is me daarna vreemd
genoeg in diverse
opzichten altijd positief gezind geweest. Hopelijk dat mijn geliefde zoon me ooit nog
eens uitlegt waarom!