Het Solveig's Lied

Ergens op vakantie medio 70ger jaren op Mallorca bezoeken we onderaardse grotten. Pa, ma en zoonlief van 5 jaar dus. We betreden in een groot onderaards gewelf een amphietheater en de gids verzoekt de bezoekers plaats te nemen op de banken. Het podium bestaat uit twee spelonken en een riviertje wat zachtjes kabbelt van de ene spelonk naar de andere. Het spaarzame licht dimt, het wordt aardedonker en de voorstelling begint. Een met een lampion verlicht klein bootje verschijnt vanuit de spelonken, geruisloos voortgedreven door een roeier die geen spatje water maakt met zijn roeispanen. Op het bootje tevens een harmoniumspeler en een cellist. Zij zetten zacht het  Solveig's lied van Edvard Grieg in. Onder het publiek kan je een speld horen vallen en mijn zoon fluistert zwaar onder de indruk: "zijn we nu in de hemel?"

Het Solveig's lied kent een gezongen versie en werd gebracht tijdens zijn begrafenismis. Bij het uitzoeken van muziek voor de begrafenis  besloot ik ook voor dit lied en voor de eerste keer in mijn leven kwam me de (Duitse) tekst ervan  onder ogen. Deze tekst en de link naar de uitspraak van mijn zoon in die grotten doen mijn hart iedere keer weer ineenkrimpen als ik het Solveig's lied hoor.

Lees onderstaand de Engelse en Duitse versie van het eerste en met name het tweede couplet van de Solveig's tekst:

        The winter may pass and the spring disappear
The summer too will vanish and then the year
But this I know for certain: you'll come back again
And even as I promised you'll find me waiting then

God help you when wand'ring your way all alone
God grant to you his strength as you'll kneel at his throne
If you are in heaven now waiting for me
And we shall meet again love and never parted be


Der Winter mag scheiden, der Frühling vergehn
der Sommer mag verwelken, das Jahr verwehn
du kehrest mir zurücke, gewiß, du wirst mein
ich hab es versprochen, ich harre treulich dein

Gott helfe dir, wenn du die Sonne noch siehst
Gott segne dich, wenn du zu Füßen ihm kniest
Ich will deiner harren, bis du mir nah,
und harrest du dort oben, so treffen wir uns da!

 


Ik schreef deze bladzijde op vrijdag 13 december 2002. (vrijdag de dertiende) Mijn zoon stierf als enig kind op vrijdag de dertiende december 1985. En weet je wat? Het getal 13 inclusief vrijdag de dertiende is me daarna vreemd genoeg in diverse opzichten altijd positief gezind geweest. Hopelijk dat mijn geliefde zoon me ooit nog eens uitlegt waarom!

  (terug naar Audio Music)